Dagboek van Moek: 19/20/21 februari 2017

19 februari: Meestal moet ik al naar de slaapkamer in een van de onderstaande situaties:

1. Mens is eindelijk gaan liggen dus ik kan me tussen haar benen nestelen met soms een aai hier en daar en wat gestrekte klauwen.
2. Ik ben echt vet druk door het huis aan het rennen en actief aan het zijn. Ik ben tenslotte een nachtdier.
3. Er wordt met me gespeeld. JA JA JA!

Maar goed, dan moet ik er dus toch aan geloven uiteindelijk. Bij het verschuiven van een van mijn krabpalen krijg ik al zo’n vaag voorgevoel. De bank is altijd een goede plek om dan te doen alsof ik er niet ben, onder dat doek helemaal onzichtbaar. Met klauwen die ik kan uitslaan als een hand mij dan toch beslist er onderuit wil halen.

Mens begrijpt mij echter wel. Ze rammelt met het voederblik en gooit wat brokjes als sneeuwvlokken in mijn speeldoos. Dan zit ik toch weer waar ze me wil hebben, verdorie…

20 februari: Mens staat altijd zó laat pas op. Ik begin al wat vroeger te mauwen, meestal rond een uur of 4 in de ochtend. Een vrij respectabele tijd, al zeg ik het zelf. Dan kan ik over mijn dromen praten en vertellen wat ik wel niet heb gedaan in de tussentijd, tot ik een vaag geluidje uit de kamer hoort wat aantoont dat zij ook eindelijk echt wakker is. Echt veel actie gebeurt er echter niet, dus ik blijf maar gewoon heel hard ‘Hallo?’ ‘Hallo!’ ‘HALLO!’ ‘HALLLOOOOOO!!!!’ roepen. Opstaan moet ze toch.

En een honger die ik heb. Mijn maag kan zo zijn eigen gesprek voeren. Dus ik slinger rond voeten, voel niet eens of ze op mijn lichaam, dan wel de grond stappen, maar soms verdwijnt Mens gewoon achter een deur. Die dichtgaat! Nou, dan kan ik wel blijven doorgaan. ‘Hallo?’ ‘Hee, hallo, kom eens.’ ‘Waar ben je?’ ‘Besteed aandacht aan mij!’ Nou en dan komt ze eindelijk tevoorschijn en reikt haar hand toch in de magische kast. En dan gaan de brokjes in het bakje, maar dan mag ik er nog niet bij. Eerst moet ik iets doen dat ‘zit’ is. Ze zegt het wel 10 keer, totdat ze vindt dat ik het echt doe. Nouja, het zal wel. Ik wil gewoon eten.

21 februari: Ze was vandaag alweer laat thuis. Nouja, ik ben een brave poes, dus ik verwelkomde haar bij de deur zoals altijd. Ze moet altijd zoveel dingen doen als ze binnenkomt, dingen wegleggen, uittrekken, pakken, ik ben blij dat ik geen mens ben.

En nadat alles is neergelegd, aangetrokken en gepakt is het nog steeds niet goed. Een watermachine maakt geluidjes er komt water uit en dat gaat weer ergens in. Hmmm, het lijkt drinkbaar, maar toch niet voor mij. En er wordt weer opgestaan, rondgelopen, oh nu gaat ze zitten. AAN DE KEUKENTAFEL? Urgh, de enige plek zo ongeveer waar ik niet op mag.

Dus stiekem mijn kopje aan de andere kant er bovenuit steken. Ik hoor gelach, zie een mobiel bewegen. Dat wil ik niet, IK WIL ETEN!

Okee, een paar pogingen ergens op te springen en dan met hangende pootjes verwijderd worden, laat maar. *zucht* dit wordt hem niet. Dan maar wachten.

Ennn ja! Eindelijk, ze is klaar. Er wordt op bed gezeten, onder een blauwe deken. Ik loop eerst even warm over de laptop en dan krul ik me toch maar op. Mmm, lekker slapen in haar schoot. Nu het kan.